E-Literaci - pokoje wspóczesnej literatury pięknej

dodany przez Boguslawa o godz. 12:21:14

 
Jadwiga Zofia Łowkis jest autorką tomika wierszy, który wydaje się fruwać jak różnolorowe motyle nad łąka, która wcale nie jest taka zielona i pełna kwiatów jak przeważnie sobie to wyobrażamy. Określeniem rłąkar1; nazywam zwyczajne życie. Życie które toczy się w nas, przepływa przez nas. Toczy się obok, płynie w różnych odcieniach samotności, spotkań i rozmów z ludźmi obok.
W tym wszystkim jest jeszcze miejsce na taniec. Taniec z motylem, taniec z wersami, które zrodziły się w tym jedynym, szczególnym przelocie myśli i zatrzymały się w zapisanych wierszach. Jak bardzo różne są te przeloty, możemy prześledzić czytając wers za wersem wiersze Jadwigi.
Chciałabym pokazać Wam drodzy czytelnicy co prawda tylko niektóre motyle, to są te, które przyleciały do mnie i przysiadły na dłuższą chwilę na ręku. By przyjrzeć się im dokładniej, ich barwom i pięknie, które wzbudzają.
Moją uwagę od pierwszego wejrzenia przykuły wersy z wiersza rŁąkar:

uśpione wspomnienia
odżywają w chwilach
najmniej oczekiwanych

Odniosłam wrażenie, że te chwile nie są zbyt przychylnie przyjmowane w świadomości, bo rżycie to nie wiosnar. Autorka jakby chciała zamknąć oczy i uszy. Wspomina w innym wierszu o fotelu, dobrej książce i drutach. Wyczuwam walkę toczoną czy odrzucić te poetyckie wizje czy jednak dopuścić do siebie na tyle blisko, by poddać się bez pragmatyzmu i pofrunąć.
Dokładnie r11; pofrunąć tak jak w wierszu rpiszęr1;

piszę
na kolanie
na huśtawce
mam wtedy warkoczyki
obok anioł

Właśnie tak piszą się wiersze i takie wchodzą nam pod skórę, bo są takie "rozczochrane";. Wchodzą, zatrzymują i zostają. To świadczy o tym, że poezja Jadwigi Zofii Łowkis jest bardzo nam bliska. Wynika to z bardzo wnikliwej obserwacji ludzi i zdarzeń z życia, które dzieją się na wysokości oczu. Kiedy Autorka dotyka spraw bardzo bolesnych pokazuje nam tylko czubek góry lodowej, ale gdy zatrzymamy się przy poszczególnych wersach na dłużej jak na postój przy wchodzeniu na szczyt otrzymujemy czas. Czas na włączenie swoich własnych myśli, przedłużenie i wypełnienie detalami według naszych obserwacji.
Takie wiersze jak rprzemocr1;, rstrachr1; czy rżycier1; prowokują wręcz do dyskusji, budzą w nas złość, gniew. Takie wersy ukazują nam, że poezja nie zawsze jest piękna i frunie z motylami pod samo tylko niebieskie niebo.
Poezja Jadwigi Zofii Łowkis to poezja życia ze wszystkimi jego barwami. Tak w jednym zdaniu mogłabym ją określić. Właśnie taka jak najbardziej do mnie przemawia.
Mam nadzieję, że wiersz rsiedzęr1;, który przytoczę tutaj cały przyniesie kolejne wersy wypływające z kłębiących się słów.

w kucki
wskazującym podpieram
skroń


bałagan w głowie
i na głowie
muza przepadła
jak kamień

wyblakłe trzy odcienie
kłębią się słów
początek i koniec

środek
utknął pomiędzy
niewypowiedziane
rozmyślam

W tym rrozmyślamr1; pozostanę na długo. To była wielka przyjemność obcowania z wierszami Jadwigi Zofii Łowkis, które wciągnęły i mnie w ten taniec z motylem.
 


Bogusława Matusiak
fotografia własna